رئوویروسها عامل بیماریهای مختلفی در پرندگان هستند ولی عمده ترین اثر سوءعفونت رئوویروسها نقص و ناتوانی در تحرک پرنده است(اغلب بعلت تورم مفصل) که منجربه کاهش وزن و ضعف پرنده خواهد شد. رئوویروسها واجد ژنومRNA دو رشته ای هستند و در برابر دمای بالا مقاوم ترند ، بطوریکه دمای 60درجه سانتی گراد را ساعتها تحمل کرده و در دمای یخچال حتی تا 3 سال زنده می مانند ، ولی همچنین ویروسها که در برابر دما ،PH و بسیاری از محلولهای ضدعفونی کننده مقاومند ، در برابر الکل 70 درجه ناتوانند .
رئوویروسها معمولاً در پرندگان جوان بسیار شدیدتر عمل می کنند . از آنجائیکه این ویروس تقریباً مقاوم است و از طریق مدفوع براحتی دفع می شود؛ لذا منبع آلودگی بسیار جدی برای سایر پرندگان می شوند . البته این ویروس علاوه بر دستگاه گوارشی از طریق سیستم تنفسی هم دفع می شوند که این روش انتقال در جوجه های یک روزه اهمیت بیشتری نسبت به راه قبلی دارد . علاوه بر دو مورد ذکر شده از طریق مادر به جنین نیز منتقل می شود ، البته این انتقال بندرت صورت می گیرد و در آمار ، کمتر از 2 درصد کل گله است .
رئوویروسها علاوه بر ایجاد عوارض مختلفی مانند آنتریت ، هپاتیت و پریکاردیت ، دو عارضه مهم ایجاد می کنند که بدلیل اهمیتشان بصورت جداگانه توضیح داده می شوند .
الف- تورم ویروسی مفاصل و تاندونها
همانطور که بیشتر هم ارائه شد بر اثر درگیری مفاصل و تاندونها ، لنگش و مشکل در تحرک پرنده ایجاد می شود و بدنبال ناتوانی در حرکت پرنده ، جوجه ها کمتر تغذیه و تحرک داشته و بدنبال آن رشد ضعیفی خواهند داشت و یا تلف خواهند شد در آمار کلی زیان اقتصادی شدیدی به مرغدار وارد می شوند . این بیماری اغلب در جوجه های 5/1_1 ماهه رخ می دهد و در این بیماری تاندونهای بازکننده و تاکننده انگشتان پا دچار لنگش می شود و حتی در برخی موارد در اثر بروز شدید بیماری ، می تواند حتی منجربه پارگی تاندون عضله دو قلو یا دوبطنی ساق پا شود .
ب- سندرم عدم جذب غذا
این عارضه نیز که توسط رئوویروسها ایجاد می شود باعث هضم ناقص غذا شده ، لذا بدنبال آن ضعف در رشد ، وجود پوشش خارجی و استخونهای غیر طبیعی ، کمبود مواد معدنی و رویت غذای هضم نشده در مدفوع پرندگان مبتلا از بهترین علایم این بیماری است . جوجه های جوان زیر یکماه مستعدتر برای ابتلاء به این بیماری بوده و افزایش مرگ و میر هم مشاهده می شود .