این ویروس نیز مانند II با ویروس عامل بیماری نیوکاسل قرابت پادگنی دارد و تمایز و وجه تفریقشان از طریق تست HI و پادتن منوکلونال امکان پذیر است . این ویروس برخلاف تیپ I و II چندان بر ماکیان اثر نداشته و بیشتر روی بوقلمونها و پرندگان زینتی موثر است . روش انتقال این ویروس نیز تا حدی مشابه ویروسهای پیشین است ولی انسانها و ناقلین زنده از اهمیت بیشتری برخوردارند .
این ویروس باعث ایجاد عوارض خفیف تنفسی و کاهش تولید تخم مرغ در بوقلمونها می شود ولی در پرندگان زینتی مثل خانواده طوطی سانان علایم عصبی و حتی تلفات نیز رخ می دهد خوشبختانه معمولاً سیستم ایمنی می تواند این ویروس را مهار کند ولی برای پیشگیری جدا از مدیریت صحیح و مراعات امور بهداشتی ، واکسیناسیون از اهمیت بالایی برخوردار است . برای این بیماری واکسن کشته فعال وجود دارد که می توان گله های طیور (معمولاً بوقلمونها) را توسط آن واکسینه نمود .